ابنمسکویه، ا. (1369). اخلاق و راه سعادت. ترجمۀ ا. نصرت بیگم، تهران، ایران: فیض کاشانی.
اذکایی، پ. (1375). سینا، ابقراط ایران، مجموعه مقالات کنگرۀ بینالمللی تاریخ پزشکی در اسلام و ایران (19-30)، به همت قربان بهزادیان نژاد. تهران، ایران: مؤسسۀ توسعه دانش و پژوهش ایران.
آموزگار، ژ. (1383). تاریخ ایران باستان. تهران، ایران: سمت.
اوستا (1389). گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه. تهران، ایران: مروارید.
ایونس، و. (1400). اساطیر هند. ترجمۀ م. ح. باجلان فرخی، تهران، ایران: اساطیر.
باقری، م. (1379). حکایت مرد آویزان در چاه: بررسی پیشینۀ یکی از تمثیلات کلیله و دمنه. نشریۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی (تبریز)، ۴۳(175-176)، 1-23.
برکت، ب. (1385). ادبیات و نظریۀ نظام چندگانه: نقش اجتماعی نوشتار. نامۀ علوم اجتماعی، 28(23)، 82-97.
بصیری، م. و ابراهیمیفرد، ن. (1393). بررسی روشمند ترجمۀ نصرالله منشی از کلیله و دمنه. نشریۀ ادبیات تطبیقی (دانشگاه شهید باهنر کرمان)، ۶(10)، 1-32.
بهار، م. (1390). ادیان آسیایی. تهران، ایران: چشمه.
بهار، م. (1400). از اسطوره تا تاریخ. تهران، ایران: چشمه.
بهزادی، ر. (1382). سهم زنان در اسطوره و تاریخ شرق باستان. مجموعه مقالات زن و فرهنگ. تهران، ایران: نی.
بیرونی، ا. (1362). تحقیق ماللهند. ترجمۀ م. صدوقی سها، تهران، ایران: مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
پورنامداریان، ت. (1390). عقل سرخ: شرح و تأویل داستانهای رمزی سهروردی. تهران، ایران: سخن.
پورنامداریان، ت. (1391). دیدار با سیمرغ. تهران، ایران: انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
تقیزاده، ح. (1383). مانی و دین او. به کوشش ایرج افشار، تهران، ایران: توس.
حیدری، ح. و زند مقدم، س. (1391). گرود (گرودا) (نماد انتقال و تبدیل اساطیر هند در سامنامه). پژوهشنامۀ زبان و ادب فارسی (گوهر گویا)، 6(1)، 83-94.
حیدری، ع. (1384). سیمای زن در کلیله و دمنۀ نصرالله منشی. فصلنامه علمی-پژوهشی علوم انسانی دانشگاه الزهرا، ۱۵-۱۶(56-57)، 51-65.
حیدری، ع. (1387). بررسی بعضی اختلافات کلیله و دمنه نصرالله منشی با ترجمۀ عربی ابنمقفع و داستانهای بیدپای و پنجاکیانه. فصلنامۀ علمی – پژوهشی دانشگاه الزهرا، 18(69)، 45-61.
حیدری، ف.، و علیزاده، ع. (1393). نقش استراتژی ترجمه در جلوگیری از نفوذ زبانی و فرهنگی زبان مبدأ فرادست در زبان مقصد فرودست (مطالعۀ موردی: رمان The scarlet letter و ترجمۀ آن: داغ ننگ). مطالعات زبان و ترجمه، ۴۷(۳)، 97-112.
خزاعی فرید، ع.، و قاضیزاده، خ. (1394). تأثیر هنجارها بر روند ترجمه (موردپژوهی: ترجمههای معاصر قرآن مجید). مطالعات زبان و ترجمه، ۴۸(۳)، 83-101.
خطیبی، ح. (1398). فن نثر در ادب پارسی. تهران، ایران: زوار.
خواجهپور، ب. و خزاعی فرید، ع. (1396). نظریۀ ذخایر فرهنگی زوهر و بررسی راهبردهای ترجمۀ ریزفرهنگها. مطالعات زبان و ترجمه، ۵۰(۱)، 1-25.
خواجوی کرمانی. (1319). سامنامه. (ا. بنشاهی، مصحح). بینا. بمبئی.
دادور، ا. و منصوری، ا. (1385). درآمدی بر اسطورهها و نمادهای ایران و هند در عهد باستان. تهران، ایران: انتشارات دانشگاه الزهرا.
دهخدا، ع. (1365). لغتنامه دهخدا. تهران، ایران: انتشارات دانشگاه تهران.
دوبوکور، م. (1391). رمزهای زندهجان. ترجمۀ ج. ستاری، تهران، ایران: نشر مرکز.
راشد محصل، م. (1375). دربارۀ داستانی از پنچه تنتره. فصلنامه فرهنگ، 1(17)، 37-58.
رحیمی خویگانی، م. و کاظمی نجفآبادی، س. (1399). پذیرش آثار جبران خلیل جبران در ایران بر اساس نظریۀ نظام چندگانه. کاوشنامۀ ادبیات تطبیقی، 10(37)، 1-23.
ژیران، ف. (1399). اساطیر یونان. ترجمۀ ا. اسماعیلپور، تهران، ایران: انتشارات مکتوب.
ستاری، ج. (1383). سایۀ ایزوت و شکرخند شیرین. تهران، ایران: مرکز.
شارما، و. (1341). پنجاتنترا. ترجمۀ ا. شیکهر، تهران، ایران: انتشارات دانشگاه تهران.
شایگان، د. (1391). بینش اساطیری. تهران، ایران: اساطیر.
شایگان، د. (1393). ادیان و مکتبهای فلسفی هند. تهران، ایران: امیر کبیر.
شوالیه، ژ. و گربران، آ. (1385). فرهنگ نمادها. ترجمۀ س. فضایلی، تهران، ایران: جیحون.
صدیقی، ع. (1386). آشیانۀ سیمرغ از درخت ویسپوبیش تا کوه البرز. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی مشهد. 40(3)، 89-100.
صدیقی، م. (1390). همانندی درمانگری سیمرغ در شاهنامه با آیینی از یونان باستان. شاهنامهپژوهی (مجموعه مقالات همایش آغاز هزارۀ سوم شاهنامه). دفتر سوم. (293-300)، به همت محمدرضا راشد محصل. مشهد، ایران: آهنگ قلم.
طوسی، م. (1345). عجایبالمخلوقات. تهران، ایران: بنگاه ترجمه و نشرکتاب.
عطار نیشابوری، ف. (1383). منطقالطیر. مصحح م. شفیعی کدکنی، تهران، ایران: سخن.
فردوسی، ا. (1386). شاهنامه. مصصح ژ.، تهران، ایران: بهزاد.
فرنبغ دادگی (1400). بندهش. (م. بهار، گزارنده). تهران، ایران: توس.
قرایی، ف. (1385). ادیان هند. مشهد، ایران: انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد.
قرشی، ا. (1380). آب و کوه در اساطیر ایران و هند. تهران، ایران: هرمس.
قیصری، ا (1380). یک مأخذ بودایی برای تمثیلی از کلیله و دمنه. فصلنامه هنر، 1(47)، 10-13.
گنتزلر، ا. (1400). نظریههای ترجمه در عصر حاضر. ترجمۀ ع. صلحجو، تهران، ایران: هرمس.
لیک، گ. (1385). فرهنگ اساطیر شرق باستان. ترجمۀ ر. بهزادی، تهران، ایران: طهوری.
مارانی، ف.، و ابنالرسول، س.م.، و محمدی فشارکی، م. (1399). تحلیل مقایسهای دو ترجمۀ فارسی کلیله و دمنه (مطالعۀ موردی: حکایت بوزنگان/حمدونگان). متنشناسی ادب فارسی، ۱۲(۱)، 1-22.
ماندی، ج. (1397). معرفی مطالعات ترجمه؛ نظریهها و کاربردها. ترجمۀ ع. بهرامی و ز. تاجیک، تهران، ایران: رهنما.
مجتبایی، ف. (1374). رای و برهمن. تهران، ایران: سخن.
محجوب، م. (1349). دربارۀ کلیله و دمنه. تهران، ایران: خوارزمی.
محمدزاده، ا. (1390). بازخوانی یک پرونده داستان شیر و گاو. مجلۀ رشد زبان و ادب فارسی، 2(98)، 28-31.
محمدی ملایری، م. (1380). تاریخ و فرهنگ ایران در دوران انتقال از عصر ساسانی به عصر اسلامی. تهران، ایران: توس.
مختاری، م. (1379). اسطورۀ زال (تبلور تضاد و وحدت در حماسۀ ملی). تهران، ایران: توس.
مسکوب، ش. (1384). مقدمهای بر رستم و اسفندیار. تهران، ایران: شرکت سهامی کتابهای جیبی.
مشکور، م. (1341). مقایسۀ اجمالی پنجتنترا با ترجمههای سریانی و عربی و پارسی. مجلۀ یغما، 166، 81- 89.
مهتدی، ف. (1330). دژ هوشربا. تهران، ایران: امیرکبیر.
نصرالله منشی، ا. (1381). کلیله و دمنه. تهران، ایران: امیرکبیر.
نفیسی، س. (1382). محیط زندگی و احوال و اشعار رودکی. تهران، ایران: اهورا.
نیری، م. (1385). سیمرغ در جلوههای خاص و عام. مجلۀ علوم اجتماعی و انسانی دانشگاه شیراز، 25(3)، 215-235.
وارنر، ر. (1400). دانشنامۀ اساطیر جهان. ترجمۀ ا. اسماعیلپور، تهران، ایران: اسطوره.
ودا، ر. (1372). گزیده سرودها (س. م. ر.، جلالی نایینی، مترجم). تهران، ایران: انتشارات علمی و فرهنگی.
یاحقی، م. (1398). فرهنگ اساطیر و داستانوارهها در ادبیات فارسی. تهران، ایران: فرهنگ معاصر.
Even-Zohar, I. (1990). Polysystem studies. Tel Aviv, Israel: The Porter Institute for Poetics and Semiotics.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله