1. ابن منظور، م. (1414). لسان العرب. بیروت: دار صادر.
2. ابن‌فارس، آ. (1404). معجم مقاییس الغه. قم: مکتب الاعلام الاسلامی.
3. افرام‌البستانی، ف. (1377). فرهنگ جدید عربی- فارسی: ترجمة منجد الطلاب بضمیمه فرائدالأدب. ترجمة محمد بندر بیگی. تهران: اسلامی.
4. باطنی، م. (1373). هم‌معنایی و چندمعنایی در واژه‌های فارسی. تهران: زبان و تفکر.
5. جوهری، آ. (1407). الصحاح. بیروت: دارالعلم.
6. خاقانی‌اصفهانی، م. (1392). نشانه‌شناسی و زبان‌شناسی اسلامی. مشهد: بنیاد پژوهش‌های اسلامی.
7. دامغانی، ف.، و عزیزی‌نقش، ک. (1361). قاموس قرآن در وجوه و لغات مشترک. ج1. تهران: بنیاد علوم اسلامی.
8. رخشان‌فر، م. (1371)، معنی و ساختار زبان، چندمعنایی و آوایی واژه‌ها. تهران: مدرسه.
9. زبیدی، م. (1422). تاج العروس من جواهر القاموس. کویت: تراث العربی.
10. سجودی، ف. (1380). ساخت‌گرایی، پساساخت‌گرایی و مطالعات ادبی. تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
11. سعیدی‌روشن، م. (1383). از متن تا معنا. حوزه و دانشگاه، ۱۰(39)، 7-26.
12. سید رضی. (1384). نهج‌البلاغه. ترجمة محمد دشتی. قم: مؤسسسه تحقیقاتی امیرالمؤمنین.
13. سیوطی، ج. (1996). الاتقان فی علوم القرآن. ترجمة سید مهدی حائری قزوینی. تهران: امیرکبیر.
14. شعیری، ح. (1385). تجزیه و تحلیل نشانه-معناشناسی گفتمان. تهران: سمت.
15. شعیری، ح. (1395). نشانه‌معناشناسی ادبیات. تهران: دانشگاه تربیت مدرس.
16. شکوری، (1388). معانی بیست‌گانه ذکر در قرآن. برگرفته در تاریخ 29دی1395 از: http: //article.tebyan.net/983
17. شهبازی، م. (1394). پدیده اشتراک لفظی و چندمعنایی در زبان عربی. ادب عربی، ۷(۲)، 120- 136.
18. شهبازی، م.، و شهبازی، ع. (1393). واژگان چندمعنا و اهمیت آن در ترجمة قرآن کریم. مطالعات ترجمة قرآن و حدیث، ۱(۱)، 47-68.
19. صفوی، ک. (1380). نگاهی تازه به مسئلة چندمعنایی واژگانی. نامة فرهنگستان، ۵(۲)، ۵۰-۶۷.
20. صفوی، ک. (1383). درآمدی بر معناشناسی. تهران: سوره مهر.
21. طباطبایی، م. (1374). المیزان. ترجمة محمّد باقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزة علمیة قم.
22. طباطبایی، م. (1417). المیزان فی تفسیر القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزة علمیة قم.
23. طبرسی، ف. (1360). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. تهران: فراهانی.
24. فراهیدی، خ. (1414). العین، قم: اسوه.
25. فولادوند م. (1377). ترجمة قرآن مجید. تهران: دارالقرآن کریم.
26. کلانتری، ع. (1391). گفتمان از سه منظر زبا‌ن‌شناختی، فلسفی و جامعه‌شناختی. تهران: جامعه‌شناسان.
27. کلینی‌رازی، م. (1401). اصول کافی، بیروت: دار احیا التراث العربی.
28. مظاهری‌تهرانی، ب. (1395). بررسی واژة «خیر» در ترجمه‌های قرآن کریم، برگرفته در تاریخ 9 اسفند 1395 از: http: //tabadol-danesh.rozblog.com/post/
29. مکارم شیرازی، ن. (1374). تفسیر نمونه. تهران: دار الکتب الاسلامیه.
30. نجفیان، آ.، عامری، ح.، و قیومی، ص. (1389). نگاهی نشانه‌شناختی به واژة آیه در قرآن کریم. نقد ادبی، ۳(۱۰)، 175-203.
31. Benac, H. (1956). Dictionnaire des synonymes. Paris: Hachette.
32. Berque, J. (1995). Le Coran. Paris: Albin Michel.
33. Biberstein Kasimirski, A. (1840). Le Koran. Paris: Kasimirski.
34. Blachère, R. (1973). Le Coran. Paris: Presses Universitaires de France.
35. Breal, M. (1897). Essai de semantique (science des significations). Paris: Hachette.
36. Chouraqui, A. (1990). Le Coran. Paris: L'Appel.
37. Coquet, J. (2007). Phusis et logos, Vincennes: Presses universite de Vincennes.
38. Grosjean, J. (1979). Le Coran. Paris: Philippe lebaud.
39. Jeandillou, J. (1997). L'Analyse textuelle. Paris: Armand colin/ Masson.
40. Landowski, E. (2004). Passions sans nom. Paris: Gallimard.
41. Masson, D. (1967). Le coran. Paris: Gallimard.
42. Rey, A. (1993). LE ROBERT MICRO POCHE. Paris: Hachette.
43. Savary, C. (1783). Le Koran traduit de l'arabe accompagne de notes et de la vie de Mahomet, Paris: Garnier frères.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله